6. Hogwart

6.

Całą noc nie spałam. No dobrze, może nie całą noc, tylko jej część, ale mimo wszystko nie mogłam. Po raz pierwszy, nie licząc pierwszej drogi do Hogwartu - wtedy to chyba każdy był zdenerwowany, się bałam. Nie, nie o to, że w szkole będzie źle czy niemiło, bałam się zostawiać moich rodziców i Petunię samych. Właśnie z tej przyczyny praktycznie nie przespałam nocy. Osiadłam na prowizorycznym łóżku ze złożonych kanap pociągowych. Za oknem rozpadał się deszcz, a wiatr szarpał drzewa. Westchnęłam ciężko, pocieszając się myślą, że to tylko głupie przeczucia

~*~

- Za godzinę będziemy na miejscu! – na korytarzu rozległ się donośny głos któregoś z prefektów.

Najwyraźniej swoim wołaniem obudził Dianę, która usiadła i przetarła oczy. Wyglądała jak małe dziecko.

- Co, już? – odezwała się w pełni rozbudzona Jane. - Ja muszę się przygotować! – zaprotestowała, gwałtownie wstając, i wymijając dopiero przebudzoną Dianę i Mary.

- A co tu jest do przygotowania? - zapytała Diana, leniwie patrząc na Jane.

- Wszystko?! - wrzasnęła blondynka, jakby to miała być konkretna odpowiedź na pytanie młodej Potterówny. Potem szybko wyjęła ze swojego kufra jakiś mniejszy kuferek w łososiowym kolorze, wyciągnęła z niego niedbale szatę i wybiegła z przedziału.

- Godzina to sporo czasu - stwierdziła Diana, padając na zwiniętą bluzkę, która służyła jej przez całą noc jako poduszka.

- Ooo, tak dobrze to nie ma - powiedziałam i szybkim, gwałtownym ruchem odkryłam przyjaciółkę.

- Przecież to kupa czasu – powiedziała, siłując się ze mną, tyle że ja miałam przewagę – byłam rozbudzona i nie potykałam się o własne nogi, tak jak ona.

Diana wstała i nie omieszkała rzucić mi nienawistnego spojrzenia, na co tylko się uśmiechnęłam.

Osobiście mam się czym pochwalić, jako że mam wprawę w szybkim wstawaniu. Ogarnęłam się w piętnaście minut - moja życiówka. Niestety, dziewczyny były niczym leniwce, powoli wstając i szukając swoich szat, a składanie łóżka trwało chyba wieki. Gotowe, i mniej więcej przytomne, wyszłyśmy z przedziału we trzy. Najwyraźniej Jane postanowiła poczynić dłuższe przygotowania.

Wychodząc z pociągu, jak zwykle zawiesiłam się przy widoku Hogwartu z daleka. Robił piorunujące wrażenie: ciemne kamienne mury, które były ciepłe i pełne życia, szczyty wieżyczek, wielkie okna z których biło światło. Mój dom - piękna myśl, na którą nie sposób się nie uśmiechnąć. Gdzieś z oddali było słychać donośny głos Hagrida, który wołał „pirszoroczni” i westchnienia zachwytu młodych czarodziei. Pamiętam, kiedy ja przybyłam tu po raz pierwszy. I ta wyprawa gondolami… Kiedyś chciałabym to zrobić ponownie.

Diana już zajęła nam powóz.

Podobno ci, którzy byli obecni przy czyjejś śmierci widzą testrale - konie ciągnące szkolne powozy. Ja ich nie widzę i raczej nie chcę, jeśli taki jest koszt ich zobaczenia.

- To jak, jesteśmy gotowe na ostatni rok? - zapytała Mary, wsiadając do powozu jako ostatnia.

- Zleciało to stanowczo za szybko – powiedziałam, próbując rozplątać kołtuny na włosach Diany (widać pokrewieństwo z Jamesem do czegoś zobowiązuje).

- A ja w tym roku zrobię coś świetnego - powiedziała wesoło Jane. Ona z kolei została zgarnięta po drodze do powozu.

- A co zrobisz? -zapytała ożywiona Diana.

- A to już tajemnica - stwierdziła blondynka, ukazując w uśmiechu swoje śnieżnobiałe zęby.

                                                                              ~*~

Wielka Sala, sufit imitujący niebo, cztery długie stoły, które uginają się pod ciężarem wszystkich dań,  jak zwykle gwar i przeraźliwy jazgot.

- Wreszcie w domu! - przekrzyczał tłum Syriusz, biegnąc sprintem zająć miejsca przy stole.

- A temu co strzeliło? - zapytała Diana, patrząc za oddalającą się sylwetką Blacka.

- Żebym to ja wiedziała - mruknęłam i przeszłam przez drzwi. Powód, dla którego Syriusz biegł, to stoły wręcz oblężone, łącznie z ukochanymi miejscami pośrodku.

- Ludziów jak mrówków - powiedziała Diana, szukając wzrokiem wolnego miejsca. - Wolne? – zapytała, podchodząc do jakiegoś młodszego chłopaka. Oczywiście to pytanie miało stwarzać tylko pozory kultury.

- Ej, zajęte! - powiedział niezadowolony, kiedy Potterówna już przymierzała się, by przysiąść się obok.

Diana obrzuciła chłopca nienawistnym spojrzeniem i stanęła między mną a Mary.

- Od kiedy tu jest tak dużo uczniów? - zapytała naburmuszona (widocznie odmowa ją ubodła), kiedy maszerowałyśmy dalej w poszukiwaniu miejsca.

- Dolicz do tego nowych – powiedziałam, uśmiechając się pokrzepiająco, w sumie tylko na pocieszenie.

- Najwyraźniej młodzików będzie trzeba trzymać na kolanach - powiedziała Mary, rozglądając się bacznie za wolnym miejscem.

- Szukacie czegoś, drogie panie? - zapytał z udawanym zdziwieniem Syriusz, obracając się do nas przodem.

- Miejsca - mruknęła Diana, patrząc z pożądaniem na przestrzeń, którą posiadali Huncwoci.

- Chyba będzie wam ciężko, tyle ludzi tutaj – dodał Syriusz, udając przejęcie i przykładając do czoła zewnętrzną część dłoni.

- A może zechcecie nas wpuścić, co? – zapytałam, patrząc prosząco na Lupina, który ledwie widocznie przytaknął.

- Posuń się, Łapciu - powiedziała Diana, wpychając się obok Syriusza i robiąc miejsce mi oraz Mary.

- Uwaga, drodzy uczniowie - rozległ się głos dyrektora, a wszystkie szmery ucichły - Witam was na kolejnym roku w Hogwarcie. Nie przedłużając, jak zwykle muszę przypomnieć, iż chodzenie po zmroku po szkole jest zakazane, podobnie jak wyprawy do Zakazanego Lasu - tu stary dobry Dumbledore zatrzymał wzrok na pewniej czwórce niewinnych uczniów - A teraz, gdy wy, już doświadczeni, wiecie co robić, a czego nie, niech rozpocznie się Ceremonia Przydziału! - machnął ręką na stoły, które się rozciągnęły.

- Serio? Dopiero teraz?- mruknęła Diana, wywracając oczami i siadając wygodniej.

Do sali wkroczyli mali czarodzieje podążający za profesor McGonagall, która ubrana była w szmaragdową szatę.

- Z roku na rok są coraz mniejsi - mruknął Syriusz, wskazując podbródkiem na dzieci maszerujące w równiutkiej kolumnie. Osobiście musiałam się powstrzymać, by nie wypluć na Petera soku dyniowego.

- Byłeś taki sam – powiedziałam, patrząc na małe trzęsące się galaretki siadające na stołku

- O nie, ja byłem lepszy - powiedział pewny siebie Syriusz, ale zaraz oberwał w tył głowy od Jamesa i Diany – A bardziej synchronicznie się nie dało? - warknął, udając, że nie zrobiło to na nim wrażenia.

- Możemy poćwiczyć, skoro tak nalegasz - powiedział James, poprawiając okulary na nosie.

Rozległy się głośne brawa.

- Co…? - zaczął Peter, ale przerwała mu Mary, dając odpowiedź

- Niejaka Cornelia Flight jest już oficjalnie Puchonką – powiedziała, patrząc z uśmiechem w stronę młodej czarownicy.

Mario Gonzales... Gryffindor.

- Bijemy brawa, bo nasz - zasądził Syriusz uderzając o swoje dłonie jak najmocniej.

- Przestań, bo się spocisz - zauważył James przerywając oklaski Syriusza, które były już jedynymi na sali.

Jean Silver... Slytherin.

- Tylko nie wybucz dziecka - powiedział Lupin, patrząc karcąco na Blacka, którego usta ułożyły się w  „o”.

- Dobra, dobra - mruknął.

Po zakończonej ceremonii nadeszła pora na jedzenie. Oczywiście co niektórzy nie mieli zahamowań i jedli wcześniej.

Nie obyło się bez małej walki o żarcie, co było kompletnie bezsensowne, ponieważ półmiski same się napełniają najwspanialszymi, cieszącymi podniebienia smakołykami.

- Pierwszoroczni, proszę za mną! – krzyknęłam, pokazując gestem dłoni, by ustawili się za mną.

Już miałam wyprowadzić moja kolumnę, ale usłyszałam za sobą nieco zachrypnięty głos dyrektora.

- O godzinie 22.30 prefekci proszeni są do mojego gabinetu – oznajmił, zasiadając ponownie do stołu nauczycielskiego.

Jeszcze nigdy nie wzywał nas na samym początku. Sprawozdania czasami, choć często wyręczała go profesor McGonagall, ale żeby tak od razu?

- Lily, idziesz? - usłyszałam za sobą głos Remusa, który wyrwał mnie z zamyślenia. Mimo że Lupin jest jednym z Huncwotów, udało mu się zostać prefektem.

- Tak, tak – odpowiedziałam pospiesznie - Teraz parami za mną. Nie rozdzielać się, chyba że chcecie się zgubić - zwróciłam się do dzieci, które nadal nie otrząsnęły się z szoku, w jaki wprawił je Hogwart.

Poprowadziłam grupkę pierwszorocznych przez zawiłe korytarze, schody, które lubiły zmieniać swoje położenie (o czym oczywiście miałam obowiązek młodzików poinformować), aż do pokoju wspólnego.

- Kolorowa fasola - powiedziałam przed obrazem Grubej Damy.

- Jak miło widzieć nowe twarze! - zaszczebiotała kobieta o czarnych włosach i mocnym makijażu, uchylając swoją ramę i wpuszczając moją kolumnę do środka. Odczekałam chwilę, pozwalając młodzieży się pozachwycać i zaczekać na kolumnę prowadzoną przez Remusa.

- Dziewczynki mają swoje dormitoria na lewo, chłopcy na prawo. Ostrzegam was, młodzi gentelmani, że wchodzenie choćby na schody w stronę pokojów dziewczynek może skończyć się nieprzyjemnie - zakończyłam z ulgą.

- A co się stanie jeśli… - zaczął jakiś ciemnoskóry chłopiec, ale ja nie zdążyłam mu odpowiedzieć, ponieważ ktoś mnie uprzedził.

- Zamienią się w ślizgawkę - powiedział głośno James.

- Chyba, że zna się sposób - dodał Syriusz i przybił piątkę przyjacielowi.

- James – warknęłam, ewidentnie wracając do starych nawyków.

- Już,  już - powiedział okularnik, unosząc ręce w geście typu „ja nic nie zrobiłem” - Lepiej się tu nie zgubcie, bo pożre was trójgłowy pies - dodał nonszalancko, kierując się w stronę męskiej części.

- Potter - zdążyłam rzucić, zanim zniknął za drzwiami.

-Teraz, gdy macie jakieś problemy, zwracajcie się do mnie albo do Lily - zaczął Remus, kiedy ja patrzyłam jeszcze wrogo na drzwi, za którymi zniknął Potter - Plany dostaniecie jutro na śniadaniu o 8.00, nowe hasła i inne informacje znajdziecie na tej tablicy – powiedział, wskazując wiszącą na jednej ze ścian tablicę, na której póki co nie było jeszcze nic. - Cisza nocna od 22, a teraz możecie się rozejść - oznajmił.

~*~

- Jak myślicie, o co chodzi dyrciowi? - zapytała Jane po raz piąty w przeciągu godziny.

- Nie mam bladego pojęcia – odpowiedziałam tak samo jak poprzednio.

- Jest już 22.22 - oznajmiła Mery, rozpakowując swój kufer.

- Ktoś cię kocha - powiedziała wesoło Diana, szperając w swojej walizce w poszukiwaniu piżamy.

- To znaczy, że Lily musi się pospieszyć - powiedziała Mary, wywracając oczami.

- Ktoś cię kocha! - powtórzyła głośniej Potterówna (jej się nie wmówi, że może w czymś nie mieć racji).

- To ja będę się zbierać – powiedziałam, wstając i idąc w stronę drzwi.

Powoli zeszłam na dół. Po drodze dogonił mnie Remus i razem powędrowaliśmy pod gabinet dyrektora.

Byliśmy ostatni, kiedy dotarliśmy na miejsce, a wśród grupki można było zobaczyć Dumbledore’a.

- Skoro jesteśmy już wszyscy, to idziemy - zarządził i szybkim krokiem wysunął się na czoło kolumny młodych ludzi.

- Profesorze, dokąd my... - Puchonka o żółtawej karnacji odważyła się przerwać ciszę.

- Do Pokoju Życzeń. Niepotrzebnie kazałem wam tutaj przyjść, ale spacery są zdrowe – powiedział, dalej idąc prosto przed siebie.

Wymieniliśmy pytające spojrzenia z Remusem.

Dyrektor zatrzymał się raptownie przed jedną z całkowicie pustych ścian i machnął w jej stronę ręką, jakby chciał cos złapać w powietrzu.

Ściana głośno zachrobotała i pojawił się na niej coraz to mocniejszy kontur wielkich ciężkich drzwi, które nawet bez machnięcia różdżki otworzyły się przed dyrektorem.

___________________________________________________________________________________
Hej, jeszcze tu jestem - tyle, że mój laptop walczy o życie i notka pisała się w nie skończoność ( na służbowym komputerze taty którego nie ogarniam bo mi cholerstwo wszystko co napiszę podkreśli).
 Nie odpowiadałam na komentarze, nie czytałam blogów - PRZEPRASZAM ale nie miałam na to czasu, do tego projekty gimbazjalne i komunia brata, moje  urodziny (ta dziś walnęło mi 15 wiosen) i  ogółem.... grrrrrr. Z notki wieje nudą ale obiecuję postanowienie poprawy - notka jest pewnego rodzaju zapowiedzią przyszłych wydarzeń i było ciężko ją pisać.
                                                                                            Amen 
   P.S wolicie taką perspektywę (możliwe, że co jakiś czas zmienię bohaterów 'patrzących'), czy tą wcześniejszą?
P.S.2 : Dziękuję mojej Becie której chciało się poprawiać wszystkie moje błędy - owacje na stojąco proszę ;)